Między ul. Piotra Skargi a Stefana Banacha, równoległa do ul. Władysława Mikosa
Michał Tadeusz Osiński urodził się 29 września 1892 roku w Radomiu. Był synem Florentyna, właściciela niewielkiego zakładu produkującego i naprawiającego maszyny rolnicze (u zbiegu ul. Focha i pl. Jagiellońskiego) oraz Anieli z Wójcickich.
Odebrał wykształcenie podstawowe w domu, a potem poszedł do Miejskiej Szkoły Handlowej. Uczestniczył w strajku szkolnym w 1905 roku; młodzi ludzie domagali się możliwości nauki w języku polskim. Po ukończeniu szkoły, w 1912, wyjechał Osiński na studia do Niemiec i tam, w Saint-Gallen związał się ze Związkiem Strzeleckim. Przyjął wtedy pseudonim „Brzęk”.
W połowie 1914 roku Osiński z kilkoma członkami Związku Strzeleckiego udał się do Krakowa, gdzie wziął udział w obozie szkoleniowym „Strzelca” w Oleandrach. Został wcielony do 1 Brygady Kompanii Kadrowej. Brał udział w marszu na Kielce i w walkach pod Nowym Korczynem, Laskami – Anielinem i Krzywopłotami. Po powrocie do Krakowa przeniósł się do 1 Pułku Ułanów rotmistrza Władysława Beliny-Prażmowskiego, z którym przeszedł cały szlak bojowy kawalerii. Dosłużył się stopnia wachmistrza – szefa szwadronu oraz odznaki 1 Brygady Legionów „Za wierną służbę”. Na początku 1917 ukończył kurs oficerów kawalerii.
Podczas tzw. kryzysu przysięgowego został internowany przez Niemców i osadzony w obozie jenieckim w Szczypiornie, gdzie m.in. był polskim komendantem obozu. Na początku 1918 wrócił do Radomia i zajął się odbudową zniszczonej podczas wojny rodzinnej fabryczki. Włączył się też w działania Polskiej Organizacji Wojskowej, której komendantem był ppor. Józef Marjański. Podczas przejmowania władzy z rąk Austriaków uczestniczył w ich rozbrajaniu.
Na rozkaz Marjańskiego zajął się formowaniem pododdziału kawalerii nazwanego Samodzielnym Szwadronem Radomskim. W listopadzie 1918 został awansowany na podporucznika i na czele szwadronu, który został włączony w skład 1 Brygady Kawalerii Beliny-Prażmowskiego, wyruszył na odsiecz Lwowa. Wziął udział w walkach pod Krystynopolem i w obronie Bełza. Potem wyruszył na front litewsko-białoruski (grupa „Smorgonie”).
W październiku 1920 Michał Tadeusz „Brzęk” Osiński został, na własną prośbę, zwolniony z wojska jako rotmistrz rezerwy. Wrócił do Radomia i dał się poznać jako działacz społeczny. Założył oddział Związku Legionów Polskich i Obwód Radomski Związku Strzeleckiego, którym prezesował. Kierował też oddziałem Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny. Był jednym z inicjatorów wzniesienia w Radomiu pomnika Czynu Legionów. W 1928 został wydawcą dziennika „Ziemia Radomska”. W sierpniu 1930 stanął na czele radomskiej Rady Okręgowej BBWR. W wyborach do sejmu w listopadzie 1930 zdobył mandat. Został szefem Grupy Regionalnej posłów BBWR, a rok później sekretarzem generalnym i członkiem prezydium Klubu Parlamentarnego BBWR. W grudniu 1932 został powołany na sekretarza generalnego w BBWR i w Komendzie Głównej Związku Legionistów Polskich. Ponownie posłem został Osiński w 1935.
Ożenił się z Zofią Nachtlit, działaczką kobiecych organizacji legionowych, siostrą Karola Nachtlita-Światełko, rotmistrza z 4 Szwadronu Radomskiego.
W sierpniu 1939 „Brzęk” otrzymał awans na majora rezerwy, ale kiedy wybuchła II wojna światowa nie dostał żadnego przydziału wojskowego. 4 września pozyskał z Fabryki Broni karabiny i rowery, wyposażył w nie młodzież szkół średnich i na czele tego pododdziału podążył za Wisłę do Kurowa. Tam oddał się pod komendę płk. Stefana Roweckiego, dowódcy Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. Po klęsce wrześniowej dostał się do niewoli i do końca wojny siedział w oflagu Woldenberg (dziś Dobiegniew).
Po wyzwoleniu Michał Tadeusz Osiński wrócił do Radomia i znów próbował odbudować rodzinną fabryczkę. Kiedy władze komunistyczne upaństwowiły ją, major „Brzęk” zajął się pracą społeczną. Szczególnie bliska była mu historia regionu i ochrona jego zabytków. Przewodniczył Społecznej Komisji Opieki nad Zabytkami, założył przy PTTK Klub Miłośników Radomia, pomagał organizować Radomskie Towarzystwo Naukowe. Dzięki jego staraniom nie rozebrano XVIII-wiecznej rogatki miejskiej przy ul. Malczewskiego; Osińskiemu zawdzięczamy także odsłonięcie fragmentów murów obronnych miasta czy przywróceniehistorycznych nazw uliczkom na Mieście Kazimierzowskim. Jego zasługą jest również złożenie prochów płk. Dionizego Czachowskiego w kościele bernardynów.
Michał Tadeusz Osiński zmarł 10 września 1983 roku w Radomiu i został pochowany w kwaterze legionistów na cmentarzu przy ul. Limanowskiego. Miejska Rada Narodowa uczciła go ulicą na Janiszpolu 29 marca 1985 roku.
