Między ul. Warszawską a błędowską (Wólka Klwatecka).
Duchowny, działacz społeczny, tłumacz, publicysta i pisarz religijny, żołnierz wojny roku 1920 i kampanii wrześniowej 1939, kapelan Szarych Szeregów i AK, uczestnik powstania warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej w PRL, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników.
Jan Zieja urodził się 1 marca 1897 roku we wsi Ossa w powiecie opoczyńskim, w ubogiej rodzinie chłopskiej. Był synem Michała i Konstancji Ziejów. Od najmłodszych lat chciał się uczyć. W 1906, dzięki pomocy proboszcza Antoniego Aksamitowskiego z rodzimej wsi, a także stypendium udzielonemu przez jednego z właścicieli ziemskich, i mimo sprzeciwu ojca, który uważał, że edukacja nie jest konieczna do prowadzenia gospodarstwa, rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Lelowie. W latach 1907-1908 chodził do prywatnego gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Nie mając pieniędzy na dalszą naukę od 1908 do 1910 kształcił się samodzielnie. W latach 1910-1915 był uczniem Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Jeszcze w latach szkolnych udzielał się społecznie - był harcerzem, brał czynny udział w wydawaniu i kolportażu pisma „Lud Polski”, wstąpił do Narodowego Związku Chłopskiego. W roku 1915 ukończył gimnazjum, ale z powodów politycznych nie uzyskał świadectwa maturalnego. Mimo to zapisał się do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Cztery lata później otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa sandomierskiego, ks. Mariana Józefa Ryxa.
Od jesieni 1919 studiował teologię na Uniwersytecie Warszawskim. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zaciągnął się do wojska; otrzymał przydział do 8 Pułku Piechoty Legionów, w którym pełnił funkcję kapelana. W 1920 wrócił na studia; absolutorium uzyskał trzy lata później. Wyjechał do Lasek koło Warszawy, gdzie uczestniczył w tworzeniu zakładu dla ociemniałych.
W latach 1923-28 pracował w parafiach m.in. w Radomiu, Zawichoście, Kozienicach i Łahiszynie k. Pińska. W latach 1932-1934 studiował judaistykę na Uniwersytecie Warszawskim.
We wrześniu 1939 ks. Jan Zieja wstąpił do 84 Pułku Strzelców Poleskich. Miesiąc później dostał się do niemieckiej niewoli; przez prawie dwa miesiące przebywał przy szpitalu w Modlinie i Legionowie. Od 1941 pełnił obowiązki kapelana Komendy Głównej Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich; w 1942 został naczelnym kapelanem Szarych Szeregów. Był też członkiem Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Jako kapelan Pułku Armii Krajowej „Baszta” brał udział w powstaniu warszawskim; był ranny. Z obozu przejściowego w Pruszkowie, gdzie trafił po powstaniu, został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec.
Po wyzwoleniu ks. Zieja trafił na Pomorze, gdzie prowadził działalność duszpasterską, m.in. w Słupsku i okolicach. Do Warszawy wrócił w 1949. W latach 1950-1959 był rektorem kościoła sióstr wizytek w Warszawie. Pracował także w Drohiczynie, gdzie wykładał w Wyższym Seminarium Duchownym.
W PRL ks. Zieja zaangażował się w działalność opozycyjną. W 1956 został przewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Pomocy Repatriantom. Do legendy przeszły kazania ks. Jana. Jedno z najbardziej znanych wygłosił we wrześniu 1953 w kościele wizytek po internowaniu prymasa Stefana Wyszyńskiego. Po tym wystąpieniu władze komunistyczne zażądały usunięcia księdza z Warszawy jako „uciążliwego obywatela” - wyjechał na kilka miesięcy do Zakopanego.
W 1976 roku ks. Jan Zieja był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, w którym pełnił obowiązki przewodniczącego Rady Funduszu Samoobrony Społecznej.
Napisał wiele artykułów i książek; był autorem tłumaczeń z literatury obcej.
Za swą działalność ks. Zieja został uhonorowany m.in. Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
Ks. Jan Zieja zmarł 19 października 1991 roku w Warszawie; miał 94 lat. Został pochowany na cmentarzu znajdującym się na terenie zakładu dla ociemniałych w Laskach.
