Ulica kpt. Wincentego Michalczewskiego (Młodzianów, Prędocinek).
Od skrzyżowanie ul. Jana Pawła II z ul. Pallotyńską do ul. Godowskiej.
Oficer Wojska Polskiego II RP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.
Wincenty Michalczewski urodził się 25 stycznia 1909 roku w Przytyku, jako syn Józefa Michalczewskiego, rymarza i Eleonory z domu Kaktus. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Przytyku, a w 1924 wyjechał do Warszawy – do Państwowej Średniej Szkoły Technicznej Kolejowej. Tu pięć lat później otrzymał świadectwo dojrzałości. Jako technik rozpoczął pracę w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Łucku.
Od 15 sierpnia 1931 do 30 czerwca 1932 był w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, skąd przeniesiono go na praktykę do 72 Pułku Piechoty im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu; pełnił tu funkcję doradcy drużyny. 12 września 1932 został mianowany na plutonowego podchorążego, potem podporucznika i przeniesiony do 24 Pułku Piechoty w Łucku. W 1937 roku Wincenty Michalczewski został oddelegowany na kurs oficerów do Szkoły Uzbrojenia w Warszawie, a po jej ukończeniu przeznaczony do Korpusu Oficerów Uzbrojenia do dyspozycji Kierownictwa Zaopatrzenia Uzbrojenia w Warszawie.
W sierpniu 1939 dostał przydział mobilizacyjny do rzeszowskiej filii fabryki Cegielskiego jako odbiorca materiałów uzbrojenia w Komisji Wojskowej. W związku z ewakuacją fabryki został przeniesiony do Szefostwa Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu, a 15 września otrzymał rozkaz dotarcia do drugiego rzutu Sztabu Naczelnego Wodza. Stało się to niemożliwe wobec agresji Związku Radzieckiego na Polskę. Michalczewski dołączył więc do X Brygady Kawalerii Pancernej, z którą przekroczył granicę polsko-węgierską. Został internowany w Nagymaros, skąd uciekł 10 lutego 1940 roku. Przez Budapeszt i Jugosławię dostał się do Splitu, a potem do Marsylii. Skierowano go do Ośrodka Szkoleniowego Legii Oficerskiej w Vichy, mającej stanowić oddział osłony Sztabu Naczelnego Wodza. Wobec niemożliwości dotarcia do Anders i kapitulacji Francji w Liverpoolu. Oddelegowany do pociągu pancernego „A” w Wadebridge (Kornwalia). W konspiracji posługiwał się pseudonimem „Mir” i „Cel”; używał też nazwisk Wincenty Jane albo Witold Romeyko.
Po ochotniczym zgłoszeniu się w kwietniu 1941 do pracy w kraju, Wincenty Michalczewski przeszedł przeszkolenie konspiracyjne ze specjalnością dywersji. W nocy z 3 na 4 września 1942 odbył skok na placówkę odbiorczą „Żaba”, położoną 12 km na południe od Łowicza. Doszedł do Skierniewic i pociągiem udał się do Warszawy. Przydzielony do Obszaru AK Lwów Oddz. IV Sztabu jako szef uzbrojenia obszaru, zorganizował m.in. produkcję granatów.
17 kwietnia 1943 roku został przypadkowo aresztowany przez Gestapo we Lwowie. Występował wtedy pod nazwiskiem Witold Romeyko i jako taki przewieziony został do więzienia. Przez pewien czas był tam ogrodnikiem więziennym i przygotowywał się do ucieczki. 3 października został wysłany do Oświęcimia, a 8 listopada przeniesiony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen-Gusen, gdzie zatrudniony został w Bau Kommando (biuro projektów budowy).
Po uwolnieniu 5 maja 1945 przez wojska amerykańskie wyjechał do Linzu, a potem do Wielkiej Brytanii. W październiku 1948 wrócił do kraju.
W latach 1949-1954 pracował w Kieleckim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako kierownik grupy robót w Radomiu, odbudowywał Fabrykę Broni, a od 1955 był głównym inżynierem inwestycji w Cementowni „Przyjaźń” w Wierzbicy koło Radomia. Od 1961 r. pełnił funkcję starszego projektanta i kierownika działu inwestycji w Przedsiębiorstwie Projektowania i Dostaw Inwestycyjnych oraz Transportu Technologicznego i Składowania „Techmatrans” w Radomiu. W 1957 uzyskał stopień inżyniera budownictwa na Politechnice Warszawskiej. W 1974 roku przeszedł na emeryturę.
Wincenty Michalczewski zmarł 8 listopada 1999 roku w Warszawie. Rada Miejska Radomia nazwała jego imieniem ulicę 15 kwietnia 2019 roku.
