Utarło się, że rada miejska uczciła w ten sposób znaną pisarkę, pedagog i działaczkę społeczną - Klementyną z Tańskich Hoffmanową. Dlaczego akurat ją? Bo to Klementynie Tańskiej (za mąż wyszła dopiero w 1829 roku i do tego czasu posługiwała się panieńskim nazwiskiem) radomianie przypisywali – i przypisują nadal – założenie w Radomiu pierwszego publicznego parku, czyli Starego Ogrodu. Rzecz należy raczej między bajki włożyć, bo - jak pisze Renata Metzger w publikacji „Zabytkowe parki Radomia”: „ Tańska, prowadząca regularne zapiski i dzienniki, chętnie przytaczała w nich swoje rozmaite zasługi, opisywała inicjatywy, oddźwięk na publikacje, ale o inicjatywie ogrodu w Radomiu milczała”. A przecież by o tym wspomniała, odnotowując w 1826 roku wizytę w naszym mieście i w, urządzonym już, Starym Ogrodzie.
https://www.cozadzien.pl/zdjecia/jest-taka-ulica-klementyny-kaptur-zdjecia/68874
Może to właśnie pochlebna wzmianka o tym radomskim parku dała radzie asumpt do nadania uliczce imienia Klementyny? A że Tańska Starym Ogrodem nie entuzjazmowała się jakoś mocno i za bardzo się o nim nie rozpisywała, to radni w podzięce ograniczyli się tylko do imienia.
Klementyna Tańska urodziła się 23 listopada 1798 roku w Warszawie, zmarła 21 września 1845 roku w Paryżu. Była pierwszą Polką utrzymującą się z własnej pracy - twórczej i pedagogicznej, a także jedną z pierwszych polskich pisarek tworzących utwory dla dzieci i młodzieży. Debiutowała w 1819 roku traktatem moralizatorskim „Pamiątka po dobrej matce, czyli ostatnie jej rady dla córki”. Wydawała popularne pismo „Rozrywki dla Dzieci” i pisała książki dla najmłodszych; cieszyły się wielkim zainteresowaniem kilku pokoleń młodych Polaków. Jest też autorką kilku powieści, m.in. „Listów Elżbiety Rzeczyckiej do przyjaciółki swej Urszuli*** za panowania Augusta III pisanych” (1824) i „Dziennika Franciszki Krasińskiej w ostatnich latach Augusta III pisanego” (1825). Ta ostatnia, przetłumaczona na wiele języków, była jedną z pierwszych polskich powieści psychologicznych. Pisarstwo było jej głównym i ulubionym zajęciem, ale pracowała również jako inspektorka i wizytatorka pensji żeńskich oraz wykładowczyni nauki obyczajowej w warszawskim Instytucie Guwernantek (1826-1831).
Po upadku powstania listopadowego wraz z mężem wyemigrowała z Polski. Zamieszkali w Paryżu, a ich dom stał się miejscem spotkań polskiej inteligencji emigracyjnej.
Zmarła na raka piersi w wieku 46 lat. Została pochowana na cmentarzu Père-Lachaise.
