Równoległa do ul. Bolesława Zwolińskiego, prostopadła do ul. Kozienickiej.
Malarz i akwarelista reprezentujący folklorystyczny nurt w sztuce Młodej Polski.
Apoloniusz Kędzierski urodził się 1 lipca 1861 roku w Suchedniowie. Kiedy był małym chłopcem, rodzina przeprowadziła się do Radomia. Tu Apoloniusz skończył gimnazjum. Mając 16 lat został korepetytorem pasierba Józefa Brandta, dzięki któremu odkrył swoje zdolności malarskie i poznał warsztat malarski. Od 1877 roku wszystkie wakacje spędzał w Orońsku – majątku ziemskim wybitnego malarza. To za radą Brandta - do 1885 - pobierał nauki w warszawskiej Klasie Rysunkowej, pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Antoniego Kamińskiego. Dzięki finansowemu wsparciu malarza mógł, od 1886 roku, kontynuować studia - w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 Apoloniusz Kędzierski osiadł na stałe w Warszawie.
W 1902 roku zwiedził Belgię, Francję i Włochy. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym w kraju - został przyjęty do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, elitarnego ugrupowania skupiającego najwybitniejszych polskich twórców. Przyłączył się też do grupy Odłam, kontestującej w latach 1910-1911 artystyczny profil Sztuki. W 1922 związał się z Pro Arte, ugrupowaniem współdziałającym z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, postrzeganym jako ostoja wstecznych i epigońskich tendencji w polskiej sztuce międzywojennej. Był ponadto Kędzierski członkiem Klubu Akwarelistów Polskich, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości i Rady Instytutu Propagandy Sztuki.
Jako malarz zadebiutował w 1882 roku w warszawskiej Zachęcie, a w 1891 jego obraz „Astronom wiejski” uzyskał w dorocznym konkursie Zachęty trzecią nagrodę; ten sam obraz został wyróżniony w 1893 na wystawie w Chicago i kupiony do zbiorów muzeum w St. Louis. Za obraz „Przesiewanie” Kędzierski otrzymał srebrny medal na Wystawie Krajowej we Lwowie w 1894, a na Wystawie Powszechnej w Paryżu w 1900 - medal brązowy. Swoje prace wielokrotnie prezentował na wystawach w Warszawie i Poznaniu, a także za granicą. Niestety, większa część jego dorobku artystycznego spłonęła w warszawskiej pracowni w 1944 roku.
Kędzierski zajmował się także ilustratorstwem; jako rysownik współpracował z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, „Tygodnikiem Powszechnym” i „Kłosami”. Wykonał też ilustracje do wielu książek, m.in. „Grzechów dzieciństwa” Prusa i „Chłopów” Reymonta. Nieobce mu było także malarstwo monumentalne. Na zlecenie Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości wykonał polichromie w kościołach w Sobocie, Głuchowie, Mydłowie Opatowskim i katedrze we Włocławku (ze Zdzisławem i Stanisławem Jasińskimi). Jego dziełem był też fragment plafonu w filharmonii warszawskiej, a malarskimi panneaux i fryzami udekorował warszawskie kawiarnie i sklepy, m.in. kawiarnię Udziałową, Holenderską, Ludową, Ostrowskiego i Café Mignon. Współpracował z Leonem Wyczółkowskim przy realizacji monumentalnego obrazu „Chrystus z królami i biskupami” w kościele w Rykach; wykonał też obraz ołtarzowy w kaplicy św. Krzyża w Krośnie. Ciekawiło go też wikliniarstwo i ceramika.
Apoloniusz Kędzierski napisał ponadto książkę o Zdzisławie Jasińskim, wspomnienie o Józefie Brandcie i komentarz do twórczości Stanisława Wyspiańskiego.
Za swą działalność artystyczną Kędzierski został wyróżniony licznymi nagrodami, m.in. Polskiej Akademii Umiejętności, I nagrodą plastyczną m. st. Warszawy, wielkim złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1938 uhonorowano go Państwową Nagroda Plastyczną. Jest też kawalerem krzyża oficerskiego i krzyża komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 21 września 1939 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Miejska Rada Narodowa ulicy w Rajcu Szlacheckim nadała imię Apoloniusza Kędzierskiego 29 marca 1985 roku.
