Wszak, czy to istotne, że Radom jest 14. największym miastem w Polsce, z liczbą mieszkańców przekraczającą 214 tysięcy? Chyba nie. Dowiedzieliśmy się zatem, kto zostanie prezydentem Gorzowa Wielkopolskiego, liczącego tylko 124 tys. mieszkańców czy prezydentem mających niespełna 197 tys. Kielc (tam to chyba już z 200 lat rządzi niejaki Lubawski, niby bezpartyjny, ale z sercem po PiS-owskiej stronie). O kandydatach chcących zasiąść na najważniejszym fotelu w mieście mogli się tez tego dnia dowiedzieć wyborcy z mniejszych miast takich, jak Olsztyn, Opole, Rzeszów, Toruń i Zielona Góra.
A co z nami? My też chcemy już wiedzieć! W czym (kim) jesteśmy gorsi? Do tej pory w mieście oficjalnie ujawnili się kandydaci Platformy Obywatelskiej (obecny prezydent Radosław Witkowski), Sojuszu Lewicy Demokratycznej (przewodniczący radomskich struktur partii Marcin Dąbrowski) oraz ogólnopolskich Bezpartyjnych (Rafał Czajkowski, który najpierw spółkował zawodowo z PiS, potem z PO, a teraz spółkuje po prostu).
W Prawie i Sprawiedliwości lista potencjalnych kandydatów była długa i szeroka. Na giełdzie nazwisk - oprócz byłego prezydenta Andrzeja Kosztowniaka, któremu marzy się powrót do ratusza - pojawiały się nazwiska lubianej poseł Anny Kwiecień, młodego, acz ponadprzeciętnie zdolnego polityka i samorządowca Jakuba Kowalskiego, wicewojewody Artura Standowicza, lubianego bardzo (nawet przez „totalną opozycję”) dziennikarza, samorządowca, posła i ministra Wojciecha Skurkiewicza (który, gdyby znalazł się na liście, z całą pewnością miałby największe szanse na fotel prezydencki), czy też młodego, ale za to jak dobrze usadowionego u boku naczelnika państwa - Radosława Fogla. Niektórzy nawet spekulowali, że kandydatem największej partii może zostać, wspomniany już przeze mnie, były sekretarz miasta Rafał Czajkowski. Ten jednak zdecydował się na start z innego komitetu i to chyba „załatwiło temat” szans pana Czajkowskiego.
Co się zatem stało, że do tej pory oficjalny kandydat na prezydenta Radomia nie został namaszczony przez Kaczyńskiego? Nie wiem. Od przedstawienia pretendentów przez prezesa minęły już ponad dwa tygodnie, a konkurencja polityczna nadal nie wie, z kim przyjdzie jej się mierzyć w najbliższych wyborach samorządowych i na kogo mają szukać haków. (Profilaktycznie szukają haków na wszystkich z PiS-u, które, jak nie teraz, to mogą się przydać przed i po wyborach parlamentarnych w 2019.) A może pies (PiS) pogrzebany jest gdzie indziej? Może nikt z potencjalnych kandydatów nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności za rządzenie miastem? Bądź odpowiedzialności za przegraną, bo oczywistość zwycięstwa PiS-u w najbliższych wyborach drastycznie ostatnio zmalała. Przecież już teraz nie jest im źle, a i odpowiedzialność jakby mniejsza i szargać dobrego imienia nie będą. Większość z proponowanych kandydatów znalazła przecież swoje miejsca w stolicy - czy to w sejmie, czy w senacie, czy w rządzie. Po co zatem zmieniać coś, w czym się dobrze czują i gdzie zapewne baaardzo dobrze im się dzieje finansowo, a w oczy nie kole? Po co to psuć? Przecież tak jest łatwiej - gdy nie trzeba się mierzyć z problemami biednego, zadłużonego i nie nazbyt pięknego miasta. Łatwiej być ponad to i tylko lobbować w sprawach ważnych dla 14. największego miasta Rzeczpospolitej, pokazując, jakim to jest się skutecznym w zabieganiu o dobro jego mieszkańców...
Jeśli ta wersja okazałaby się prawdziwa, mam pewną propozycję. Skoro nikt nie chce, to może wystawcie mnie? Ja również mogę obiecywać wyborcom gruszki na wierzbie, mogę rozdawać na prawo i lewo kiełbasę wyborczą. A gdy już wygram wybory pod hasłem „Obiecam wam więcej!”, to wy, drodzy parlamentarzyści, pomożecie mi te obietnice spełnić. Bo w końcu będę waszym kandydatem – bardzo prawym i nadzwyczaj sprawiedliwym (czy jakoś tak). I, mówiąc szczerze, za prezydencką pensję mogę być nawet łatwo sterowalną marionetką. Wszak nie gryzie się ręki, która karmi. A tak już całkiem poważnie... Chciałbym wiedzieć, kogo wystawi w Radomiu partia rządząca krajem i co kandydat będzie chciał zrobić dla nas. Ta wiedza chyba się nam należy.
