Jest coś niepowtarzalnego i dziwnego w Radomiu. I nie piszę tu o tym, że mieszkańcy innych miast, nie wiedząc nic o Radomiu, wyśmiewają się z niego, odgrzewając przebrzmiałą dawno chytrą babę czy lotnisko. No, może z tym lotniskiem to niezbyt dobry przykład, bo mamy w mieście pewien fajny budynek przeniesiony za grube miliony z Łodzi, w którym zamontowano wiele specjalistycznych urządzeń. A to jakieś ustrojstwa do prześwietlania, a to bramki, które służą do pikania, gdy ktoś zapominalski nie wyciągnie kluczy z kieszeni, a to taśmociągi niczym przy kasach w Biedronce, a i papierowego pegaza też tam znajdziemy, jak pogrzebiemy głębiej. Niestety, mimo imponującej blaszanej konstrukcji z kaplicą w środku, w samym budynku już od czterech miesięcy wiatr hula. Po naszym lotnisku hula...
Piszę o tym, bo ostatnio odnoszę wrażenie, że miejsce to jest jakby zapomniane. Jak inaczej nazwać to, że nikomu nie przeszkadza, iż od czterech miesięcy żadna linia nie lata z Radomia, a pensje pracownikom spółki wypłacać trzeba. Radni dopytujący się wcześniej o sytuację, coś chyba ostatnio o lotnisku zapomnieli i zajęli się jedynie partyjno-budżetowymi wojenkami podjazdowymi. Słyszymy jedynie o kolejnym już podpisanym liście intencyjnym. Brawo! Zapytam - ile ich już było i czy ten, to będzie wreszcie TEN? A i samych mieszkańców grodu nad Mleczną lotnisko chyba też przestało obchodzić. Tak więc przypominam - mamy w mieście coś takiego, z czego kiedyś coś latało i z czego ma latać co 12 minut coś znowu. Za lat parę.... A i mnie, dzięki uprzejmości mojej firmy – matki, czyli Radomskiej Grupy Mediowej, też dane było polecieć z niego do Berlina i z Berlina do Radomia wrócić. Jednak odkąd zakończono współpracę z liniami Sprint Air żaden nowy przewoźnik się nie pokazał. Są też tego plusy – nasze biedne miasto przestało dopłacać spooore pieniądze do obsłużonych pasażerów. Teraz tę olbrzymią kasę dopłacamy do ciężko, niewątpliwie, pracujących pracowników portu. 29 października ubiegłego roku na stronie radomskiego lotniska mogliśmy przeczytać: „Dobiegają końca rozmowy i negocjacje z nowym przewoźnikiem, który już wkrótce będzie operował z radomskiego lotniska. Szczegóły umowy, a przede wszystkim nazwę przewoźnika i ustaloną pomiędzy stronami siatkę połączeń poznamy w najbliższym czasie”. Od tego momentu zapadła cisza. Cisza dosłowna, bo rejsowych samolotów ani widu, ani słychu. Skutek? Kolega, który mieszka obok lotniska, zaspał, gdy się ze mną umówił na godz. 15.30. Nie żartuję. Parę tygodni temu był szum, który zapowiedział nam jeszcze większy szum (dosłownie i w przenośni) po inwestycjach Polskich Portów Lotniczych i idących za tym przewoźników z różnym logo na ogonie. I doczekać się nie mogę, bo jakiś się niecierpliwy coraz bardziej na starość chyba robię.
Rozumiem, że sytuacja się zmieniła. Rozumiem, że obecnie trwają negocjacje z PPL-em w sprawie inwestycji w radomskie lotnisko. Rozumiem też, że pieniądze, zwłaszcza te duże, nie lubią rozgłosu. Jednak chyba mieszkańcom należą się jakieś miłe, uspokajające i optymistyczne słowa. Ile czasu jeszcze będziemy czekać? No, tak strasznie wygłodniały takich newsów jestem, że chyba zjadłbym jednego bombardiera, zagryzł jakimś fajnym boeingiem i popił ze dwa kanistry lotniczego paliwa po takiej wyżerce.
A może zbyt wiele oczekuję? Może powinienem zadowolić się zdjęciem, jakie 13 lutego zamieścił na swoim profilu wiceprezydent Radomia Konrad Frysztak. Na zdjęciu było widać siedzibę PPL-u i podpis „Pracujemy”. Chciałoby się w komentarzu dorzucić zdjęcie pracowników lotniska z dopiskiem „my też”.
