Może to my, radomianie, nie potrafimy na pewne sprawy spojrzeć szerzej i nie potrafimy widzieć pozytywów Radomia jako takiego i radomian jako takich? „Bo przecież nic dobrego nas spotkać nie może”. I nawet gdyby Jezus zstąpił z nieba i odwiedziłby Radom, to zapewne znaleźliby się ludzie, którzy by wykrzykiwali, że żydostwo nas zalewa! I żeby Mu zabrać te „Trzy Cytryny”, które schował do torby!!!
A przecież tuż przed Wielkanocą w naszym mieście działo się dużo dobra. Internauci skrzyknęli się i urządzili dwie zbiórki na święta dla (słynnej już na cały kraj) pani Marianny, 90-latki ukaranej przed Wielkanocą mandatem za handel na targowisku serwetkami bez prowadzenia ewidencji sprzedaży. Sytuację pierwszy na swoim profilu przedstawił Jarosław Kowalik, a Radio Rekord i CoZaDzien.pl zajęły się sprawą i nagłośniły ją, co zaowocowało publikacjami w mediach ogólnopolskich i reakcją radomian. W zbiórkach pieniędzy z inicjatywy mieszkańców naszego miasta wzięło udział ponad 370 osób, a łączna uzbierana kwota przekroczyła już 15 tys. zł (sic!), z czego 4,4 tys. uzbierano już pierwszego wieczoru.
Następnego dnia pieniądze zostały przekazane, w obecności m.in. kamer TV Dami, starszej pani. Gdy widziałem zaskoczenie i wdzięczność w oczach pani Marianny, czułem dumę z tego, że zrobili to radomianie. MY to zrobiliśmy!
Czas świąt jednak moje poglądy szybko zweryfikował. Dumę zastąpił wstyd. Czułem się tak, jakbym oglądał „Dzień świra”; ten fragment z modlitwą Polaka. W święta komentować zbiórkę zaczęli frustraci, którym nic nie pasuje, a już z pewnością nie pasuje im to, że to ktoś (a nie oni) coś dostał. „Chyba zacznę kombinować jak ta pani, bo widzę że to się opłaca”, „Panie Kowalik, ja mam tylko 45 lat ale czwórkę dzieci i mandat 400 zł. Może Pan o mnie napisze? Pan zyska punkty na radnego a ja kasę ze zbiórki.”, „Każdy, kto otrzyma jakikolwiek mandat może przyjść do redakcji Radomskiej Grupy Mediowej i powiedzieć... Ej, no wy tam, dostałem mandat, zróbta jakąś zbiórkę na mnie”.
Gdy sprawę nagłośniły media ogólnopolskie (w tym Radio Zet, zainspirowane rodzimym Radiem Rekord), lokalnie zrobiło się jeszcze gorzej. „No i dzięki CoZaDzien mamy kolejną promocję miasta na kraj, albowiem była już chytra baba i zupka” - pisali komentujący. Zamiast dostrzec, że w ogólnopolskich mediach pokazano, jakie radomianie mają wielkie serca, komentujący dostrzegli tylko to, że radomski urząd skarbowy przed świętami okazał się bezduszny. Pytanie tylko, czy bezduszny jest jedynie radomski urząd? Pamiętam, jak jakiś czas temu poznańska skarbówka ukarała dziadka sprzedającego kartki pocztowe, tak więc bezduszność urzędników chyba w całym kraju wygląda podobnie. Pojawiły się też inne komentarze. „Czy ktoś zna prywatnie tą Panią? Czy zna rodzinę? Córka mieszka w Kanadzie i była ostatnio w Radomiu, a ile ma emerytury? Może ma za małą, od czego jest pomoc społeczna? Czy wiecie po co ona tak sprzedaje? Bo jej się samej nudzi w domu.” „Znam ludzi, którzy bardziej potrzebują pomocy niż ta pani, a wstydzą się prosić o pomoc”. Wszystko zaczynało wyglądać tak, jakby niektórzy radomianie w święta, zamiast stać się lepszymi, pokazali swoją zawistną naturę, która będzie walczyć z tym, że komuś może się coś dobrego przytrafić. Nie mogli przeżyć tego, że ktoś postanowił z własnych pieniędzy wesprzeć starszą osobę. Miałem wrażenie, że radomianie zaczęli myśleć na zasadzie: dlaczego ktoś postanowił wesprzeć kogoś, a nie mnie?!
Ale nie było tak źle. Zdarzały się i takie komentarze: „Czytam i nie wierzę oczom. Przeżyłem trochę lat, ale po przeczytaniu komentarzy dochodzę do wniosku, że Polak Polaka w łyżce wody by utopił”. I niestety taka jest smutna prawda – tak jak we wspomnianej modlitwie Polaka z „Dnia świra”: „Żeby mu spalili sklep, żeby dostał cegłą w łeb! Żeby mu się córka z czarnym i w ogóle żeby miał marnie! Żeby miał AIDS-a i raka. Oto modlitwa Polaka”. Radomianina?
