Kobiety wyszły na ulice

Panie były ubrane w piękne białe żakiety, jeszcze piękniejsze białe spódnice, a efektu z pewnością dopełniała nie tylko ich nieprzeciętna uroda, ale także powiewająca w tle flaga Wielkiej Brytanii. Sufrażystki we wdzięcznym marszu przemierzały ulice – część popychała dziecięce wózki z pociechami - a inne wymachiwały bannerami w sprawie spisu ludności, które głosiły: „Jeśli kobiety się nie liczą, to również nie będą się liczyć.”

PGlucyBkYXRhLXJldml2ZS16b25laWQ9IjciIGRhdGEtcmV2aXZlLWlkPSI0NGIxNzY0MWJjOTg4OTU5NmEyZDdiN2ZkNTRiNWZlNSI+PC9pbnM+

Dla jednych to zaczynała być codzienność – dla innych dziwaczne przedstawienie, które nie miało ich dotyczyć. W końcu, kto widział by pewnego gorącego lata 1903 roku młode dziewczyny, które we wtorek spotykały się na herbatę, we czwartek przykuwały się do ogrodzenia? Zupełna abstrakcja, gdy weźmie się pod uwagę ograniczone prawa kobiet na przełomie XIX i XX wieku.

Mężczyźni przy stalowej barierce tłoczyli się na chodnikach i między budynkami. Próbowali choć na chwile uchwycić, swoim niechętnym spojrzeniem, oblicza kobiet. Tych kobiet, które nie bały się przykucia do ogrodzenia, tych kobiet, które nie czuły bólu wycinając na swojej piersi krwawe „V”, by zaznaczyć jak ważne jest prawo do głosowania i równouprawnienie. Te same kobiety naście lat później były obecne duchem przy wprowadzaniu poprawek do Konstytucji. Wiele z nich, poświęciło zdrowie „for the cause”, czyli dla sprawy o którą walczyły.

A jedna z nich oddała własne życie, by kobiety na świecie miały równe prawa.

PGlucyBkYXRhLXJldml2ZS16b25laWQ9IjQxIiBkYXRhLXJldml2ZS1pZD0iNDRiMTc2NDFiYzk4ODk1OTZhMmQ3YjdmZDU0YjVmZTUiPjwvaW5zPg0K

Była nią Emily Wilding Davison, którą na śmierć stratował królewski koń Anmer – według relacji świadka chciała chwycić konia za lejce, a ten z impetem się na nią zwalił. Doznała rozległego krwotoku wewnętrznego, a po czterech dniach, zmarła. Na wieść o jej śmierci tysiące sufrażystek wyruszyły londyńskimi ulicami by złożyć wieńce laurowe na jej pogrzebie.

To jednak przeszłość, choć nie wolno o niej zapominać. Dzięki poświęceniu kobiet, walce w której przelano nie tylko pot i łzy, ale też krew, możemy mówić o równouprawnieniu. A z tej okazji, z okazji Dnia Kobiet, chcę życzyć wszystkim Radomiankom nie tylko wytrwałości i niezłomności jaką mogły się pochwalić sufrażystki, ale także pogody ducha, bo wszystko w końcu będzie dobrze – jeżeli się o to postaramy.