"PO ŚLUBIE": Produkcja: Czechy/Słowacja [2013], Reżyseria: Jan Hřebejk, Scenariusz: Petr Jarchovský, Obsada: Anna Geislerová, Stanislav Majer, Jiří Černý, Kristýna Nováková, David Máj, Jirí Sesták, Juraj Nvota, Daniela Choděrová, Od lat: 15, Czas trwania: 98 min.
Małe, czeskie miasteczko wypełnia się dźwiękiem dzwonów kościelnych. Tereza ma na sobie piękną, białą suknię. Radim w dobrze skrojonym garniturze wygląda jak książę z bajki. Lato jest w pełni. Wszystko zapowiada, że młodą parę czeka najszczęśliwszy dzień w życiu. Wreszcie mają to z głowy – wzdycha siostra panny młodej. W odpowiedzi słyszy jednak: Przecież dopiero teraz się zacznie. Wraz z tymi słowami w słoneczny dzień wkrada się cień. W relacjach między bohaterami długo oczekiwanej ceremonii zaczyna kiełkować niepokój. Ziarno niepewności zasiewa dziwny, ubrany na czarno mężczyzna, który najpierw pojawia się w kościele, a potem jedzie za weselnym korowodem do domu na wsi. Jest obcym, którego ewidentnie należy się bać. Nikt go nie zna. Pan młody twierdzi, że go nie pamięta, choć tajemniczy Jan Benda utrzymuje, że jest jego szkolnym kolegą. Niechęć otoczenia nie odwodzi niechcianego gościa od wspólnego ucztowania i beztroskiej zabawy z dziećmi. Jego uporczywa obecność sprawia jednak, że weselna atmosfera napina się jak struna, która nie chce pęknąć. Wszystko się zmienia, kiedy panna młoda odkrywa prezent, jakim osobliwy mężczyzna postanowił obdarować ją i jej męża. Czy otwiera wówczas puszkę Pandory? Czy nowa droga życia państwa młodych, zamiast różami, będzie usłana nieszczęściami?
Nagrody / festiwale:
2014 – 5 nominacji do czeskich Lwów w kategoriach: Najlepsza Aktorka (Anna Geislerová), Najlepszy Aktor Drugoplanowy (Jirí Cerný), Najlepszy Reżyser (Jan Hřebejk), Najlepsze Zdjęcia (Martin Štrba), Najlepsza Muzyka (Aleš Březina)
2013 - Karlovy Vary IFF, Nagroda za Najlepszą ReżyserięPrasa o filmie:
Najnowszy film Jana Hřebejka wyraźnie nawiązuje do kultowego „Festen” Thomasa Vinterberga. Koncentrując się na wydarzeniach jednego popołudnia, nocy i poranka dnia następnego, czeski reżyser sukcesywnie i z wielką perfekcją odsłania kolejne stopnie intrygi, dzięki czemu sprawnie wciąga widzów w świat bolesnych sekretów.
Richard Mowe, Eye for Film
Przepięknie zagrany, świetnie poprowadzona narracja!
Boyd van Hoeij, The Hollywood Reporter
Utalentowani aktorzy, w większości stali współpracownicy Hřebejka, uderzają wyłącznie we właściwe tony. Dzięki temu kreują zniuansowane, dobrze scharakteryzowane postaci.
Alissa Simon, Variety
[„Po ślubie”] to świetnie napisany i elegancko zrealizowany intymnym dramat, który czerpie energię z doskonale zagranych ról pierwszoplanowych. Obsadzeni w nich aktorzy podtrzymują napięcie, nigdy nie przestają być intrygujący, ale nigdy też nie przekraczają granicy, za którą mógłby się rozegrać tylko brutalny, niepotrzebny dramat.
Mark Adams, Screen Daily
Hřebejk kolejny raz spogląda w przeszłość. Patrzy na nią przez pryzmat wspomnień z młodości. Przygląda się okrucieństwu, jakie lepiej sytuowani obywatele zadawali słabszym, biedniejszym, żyjącym na marginesie społeczeństwa. Jego film zadaje bardzo ciekawe pytanie: Czy jako dorośli ludzie możemy być odpowiedzialni za błędne decyzje popełniane w młodości?
Laura Holtebrinck, Sound on SightBiogram reżysera:
Jan Hřebejk - Jeden z najbardziej wszechstronnych i płodnych czeskich reżyserów. Urodzony w Pradze w 1967 roku, między 1987 a 1991 rokiem studiował scenopisarstwo i dramaturgię na FAMU. Wyprodukował i wyreżyserował wówczas dwa krótkie filmy – „Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się doświadczyć” (1988) oraz „1948 AD” (1989), którego scenariusz napisał Petr Zelenka. W czasie studiów na FAMU wspólnie z Petrem Jarchovským, swoim późniejszym współpracownikiem, Hřebejk napisał scenariusz komedii „Pějme píseň dohola”, który w 1990 roku został zrealizowany przez Ondřeja Trojana. Za pełnometrażowy reżyserski debiut Hřebejka uchodzi telewizyjny film „Dobročinný večírek” z 1992 roku. Nakręcone rok później „Bigbeatowe lato” zostało uhonorowane Czeskim Lwem w kategoriach: Najlepszy Film i Najlepsza Reżyseria. Druga z wymienionych nagród przypadła Hřebejkowi także za „Musimy sobie pomagać” (2000). Film był również czeskim kandydatem do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. Dziewięć lat później do walki o Nagrodę Amerykańskiej Akademii stanął też „Czeski błąd”. Jako reżyser teatralny Hřebejk debiutował w 1997 roku spektaklem „Niebezpieczne związki". Później wyreżyserował jeszcze teatralną wersję „Bullets over Broadway" Woody Allena oraz „Amadeusza".
WYBRANA FILMOGRAFIA
2013 Po ślubie / Líbánky
2012 Święta czwórca / Svatá čtveřice
2009 Czeski błąd / Kawasakiho růže
2006 Piękność w opałach / Kráska v nesnázích
2003 Pupendo / Pupendo
2000 Musimy sobie pomagać / Musíme si pomáhat
1999 Pod jednym dachem / Pelíšky
1993 Bigbeatowe lato / Šakalí léta
1988 Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się przeżyć / Co všechno chcete vědět o sexu a bojíte se to prožít
Jan Hřebejk o „Po ślubie”:
Jeśli weźmiemy pod uwagę temat filmu, “Po ślubie” zdaje się zamykać trylogię zainicjowaną „Czeskim błędem” (2009) i kontynuowaną w „Niewinności” (2011). We wszystkich trzech filmach sekret z przeszłości niespodziewanie wychodzi na światło dzienne i odciska głębokie piętno na teraźniejszości.
Mówiąc szczerze, nigdy świadomie nie myślałem o realizacji trylogii. Zależało mi raczej na popchnięciu widowni w znanym im kierunku. „Po ślubie” nie jest jednak typowym filmem. To intymny dramat, którego akcja rozgrywa się w ciągu jednego popołudnia, weselnej nocy i poranka dnia następnego. Realizacja takiego filmu to wyzwanie. Cieszę się, że miałem przy sobie tak świetną ekipę – operatora Martina Štrbę, dźwiękowca Lukáša Moudrýego, montażystę Aloisa Fišárka i producentów – Viktora Tauša, Mišo Kollara i Tomašsa Rotnagla.
Uważasz, że wszystkie sekrety należy ujawniać? Czy człowiek rzeczywiście powinien się konfrontować z wykroczeniami z młodości? Pozwalać się za nie karać?
To trudne pytanie i nie ma na nie łatwej odpowiedzi. „Po ślubie” jest intymnym wyznaniem. Zadaje w filmie wiele pytań, które uważam za istotne i robiłem to w pełni świadomie. Chciałem, żeby historia przyciągała uwagę; drażniła, wywoływała silne emocje. Mogłaby się wydarzyć w życiu każdego. Wszyscy jesteśmy przecież narażeni na dyskretną i niemal niewinną obecność zła…
