- Mamy świadomość, że retrospektywa sensu stricto jest zadaniem niewykonalnym. Zbyt wiele istotnych dzieł jest rozproszonych po całym świecie. Wiele wpisało się w przestrzeń publiczną i poniekąd wrosło już w krajobraz, który stanowi ich komplementarny walor - tłumaczy Monika Małkowska i Mariusz Knorowski z CRP. - Z konieczności musimy ograniczyć się do dzieł dostępnych, obiektów mobilnych. Oczywiście niemożliwe jest przeoczenie prac kanonicznych. Zamierzeniem naszym jest w miarę proporcjonalne przedstawienie drogi twórczej artystki w rytmie następujących po sobie dekad.
W Orońsku zaprezentowane zostaną dzieła pochodzące z kolekcji artystki, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi (m.in.: Plecy, 1976; Embriologia, 1978; Koło z liną, 1973; Słupy, 1981; Przyjaciele, 2009; Klatka, 1980; Ugłowione, 1998; Mała Hurma; Figury tańczące, 2000; Architektura arborealna, 1991; Mutanty, 2000).
- Rzeźba Abakanowicz wymaga przede wszystkim bezpośredniego kontaktu, możliwości dotknięcia jej faktury, zadumy i refleksji, kiedy oddycha ona jako forma, kiedy odczuwamy jej bimorficzną naturę i nieomal organiczny puls. Chcemy więc stworzyć rodzaj teatralnej scenerii, w której takie misterium mogłoby zaistnieć, wymowę pozostawiając wyobraźni i wrażliwości widza - podkreślają autorzy wystawy.
Magdalena Abakanowicz jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończyła w 1954 r., a później także sopocką Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych. Od 1979 r. była profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, w której prowadziła zajęcia ze studentami w latach 1965-1990, od 2006 r. członkinią Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. W latach 60. stworzyła cykl Abakanów, który składał się z dużych prac wykonanych technikami tkackimi. W 1962 r. na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie podwieszane u sufitu prace wywarły ogromne wrażenie swoją ekspresją barwy, fakturą, miękkością i pomysłowością. W 1965 r. Magdalena Abakanowicz została nagrodzona złotym medalem na Biennale w Sao 
Paulo, co było początkiem jej światowej kariery. Wiele projektów, zwykle monumentalnych, Abakanowicz zrealizowała w przestrzeni otwartej, zdecydowaną większość poza Polską. Są to między innymi: Sarkofagi w szklanych domach (Francja, 1983-89), Negev (Izrael, 1987; siedem kamiennych kręgów), Przestrzeń smoka (Korea Płd, 1988; dziesięć metaforycznych głów zwierzęcych z brązu), Zastygłe (Japonia, 1993; czterdzieści figur z brązu), Rękodrzewa (USA, 1993; pięć metaforycznych drzew z brązu), Przestrzeń nieznanego rozwoju (Litwa, 1997-98; dwadzieścia dwie formy z betonu), Kroczące(USA, 1999; dwadzieścia figur z brązu), Ptaki - Wiadomości Dobrego i Złego (USA, 2001; sześć ptakopodobnych figur z aluminium), Przestrzeń kamienia (USA, 2002; dwadzieścia dwa głazy granitowe). Największa z tego rodzaju realizacji - grupa stu dwunastu postaci wykonanych z żeliwa, zatytułowana Nierozpoznani (2002) - znajduje się jednak w kraju, w poznańskim parku na Cytadeli. Również w Polsce, w Elblągu, stoi pierwszy obiekt umiejscowiony trwale w przestrzeni publicznej - drzewopodobna stalowa forma powstała podczas 1. Biennale Form Przestrzennych (1965). W 1991 roku na zamówienie władz Paryża powstała śmiała (niezrealizowana) koncepcja "architektury arborealnej", którą Abakanowicz wykonała z myślą o zagospodarowaniu zachodniej strony dzielnicy La Defense. Do projektów architektonicznych sama autorka zalicza również Rękę (1994) - "rzeźbę-wieżę" wykonaną (niezrealizowaną) na zamówienie władz Hiroszimy dla upamiętnienia ofiar bomby jądrowej. Wśród wielu znaczących dzieł, rozproszonych po najbardziej znamienitych kolekcjach publicznych i prywatnych na wszystkich kontynentach, szczególne znaczenie ma seria Gry Wojenne, która powstawała w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (1989). Jest to zbiór monumentalnych konstrukcji wykonanych z olbrzymich pni starych drzew, oczyszczonych z gałęzi i okorowanych, częściowo "obandażowanych" kawałkami szmat, ujętych w stalowe obręcze. Usytuowane na metalowych, ażurowych podstawach, wyglądają trochę jak rydwany ognia bądź pojazdy artyleryjskie. Abakanowicz nadała im znaczące tytuły, m. in.: Baz, Runa Ukon (w depozycie w CRP). Od wielu lat Abakanowicz należy do grona twórców, którymi opiekuje się renomowana Marlborough Gallery w Nowym Jorku i jej agendy w świecie.Gościnnie wykładała w uczelniach artystycznych w Los Angeles, w Berkeley, Bostonie, Nowym Jorku, San Diego, Sydney i Tokio.
Dowodem uznania dla twórczości artystycznej Abakanowicz są liczne odznaczenia m.in. Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998), Krzyż Oficerski Orderu Sztuki i Literatury (1999, Francja), Order Zasługi Republiki Włoskiej (2000), Krzyż Komandorski Orderu Sztuki i Literatury (2004, Francja), Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis"(2005), Pour le Mérite, Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2010 Niemcy) oraz nagrody: Grand Prix 8. Biennale Sztuki, Sao Paulo (1965), Nagroda państwowa I stopnia (1972), Gottfried von Herder, Wiedeń (1979), Nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego, Nowy Jork (1982), Centrum Rzeźby, Nowy Jork (1993), Leonardo da Vinci, Meksyk (1997), Visionaries l, American Craft Museum, Nowy Jork (2000).
