Kolorowe światła, mikrofony, kran kamerowy i media na swoim miejscu. Nowoczesna scena lśni, a za nią wyświetlane są animowane zdjęcia z całej kadencji prezydenta Radosława Witkowskiego. Te z tych ciepłych zdjęć ze zwykłymi ludźmi, o których marzy każdy polityk i PR-owiec, o czym nie omieszkała nawet poinformować prowadząca, tak na wypadek gdyby zebrani niewystarczająco przedstawienie to docenili. Atrakcyjne hostessy rozdają ulotki z programem wyborczym oraz chorągiewki, którymi zebrani mają zagrzewać partię do walki. Na sali pojawili się radni, szefowie miejskich instytucji, urzędnicy, koalicjanci z Nowoczesnej, ale także znani i majętni przedsiębiorcy. Najwidoczniej szyld Platformy i Nowoczesnej nie jest w cenie, bo na głównym planie próżno było szukać charakterystycznych logotypów obu partii. Pojawiło się za to nowe logo – Koalicji na rzecz zmian. Zastanawiający jest brak posłów PO ziemi radomskiej i chociaż frekwencja dopisała, to nie da się ukryć, że jest to cień dawnej Platformy.
Na pierwszy ogień występuje Ewa Kopacz. Mówi o tym jak doszło do wyboru Witkowskiego i jak mocno zmienił się Radom. Po chwili wątki te rozwijają niespodziewani goście – czy może prędzej przyszli kandydaci – były dziennikarz Robert Utkowski i aktor radomskiego teatru Jarosław Rabenda. Utkowski zaznacza, że obserwował pracę wielu prezydentów, ale najbardziej ceni Witkowskiego. Rabenda, który dotychczas reprezentował lewicę, dużo czasu poświęca kulturze i jej odbiurokratyzowaniu i zdywersyfikowaniu. Widać, że czuje się jak wśród swoich.
Na koniec występuje sam kandydat – Radosław Witkowski. W konkretnym, dobrze napisanym przemówieniu przedstawia sześć kategorii, na których oparł swój program: Dzielnica Przemysłowa Radom, Strefa Wygodnego Ruchu, Radomskie Centrum Kultury, Radom dla młodych, Radom dla rodzin i wreszcie Radom dla seniorów. Przechodząc do konkretów, to poza zgranymi już Radomskim Programem Drogowym czy budową N-Ski, pojawiają się nowe propozycje takie jak Festiwal Wolności, darmowa komunikacja miejska do 18 roku życia, podwojenie miejsc w żłobkach czy budowa dużych wielopoziomowych parkingów. Na koniec prezydent wykonał z zebranymi pamiątkowe selfie.
http://www.cozadzien.pl/zdjecia/w-mcsw-elektrownia-odbyla-sie-konwencja-po/48474
Chociaż politycy jak mantrę powtarzają, że kampania jeszcze się nie rozpoczęła to konwencja Radosława Witkowskiego z pewnością narzuci na jakiś czas ton i tematykę radomskich dyskusji politycznych i publicystycznych. Do tej pory bowiem żadne z ugrupowań nie przedstawiło względnie spójnego i całościowego programu. Ciekawy jest fakt, że w programie niedużo miejsca poświęca się dużym, monumentalnym inwestycjom, a sporo drobnym sprawom, które polepszają jakość życia niemal każdego mieszkańca. Płyną z tego dwa wnioski. Pierwszy, że radomianie przestali wierzyć w pojawiające się w niemal każdej kampanii obietnice odnośnie lotniska, kolei czy utworzenia województwa radomskiego i skłonni są dać wiarę drobnym projektom, które niezależni e od proweniencji panującej w mieście ekipy, wydają się realne do przeprowadzenia. I drugi, że reszta kandydatów będzie musiała nadążać za obecnym prezydentem uważając na to czy ich obietnice nie będą wydawały się mieszkańcom zdecydowanie na wyrost. Co prawda szef SLD i konkurent Witkowskiego w jesiennych wyborach – Marcin Dąbrowski – szybko zakomunikował na swoim profilu w mediach społecznościowych, że to są propozycje „zapożyczone” z jego kwietniowego wystąpienia, ale pokazuje to tylko, że ponownie Platformie i PiS-owi udało się utrzymać, a nawet umocnić partyjny duopol. Pomniejsze ugrupowania będą walczyć nie tylko z konkurencją, ale również z dużo groźniejszym przeciwnikiem jakim jest system D’Honta.
Pozostaje czekać teraz na odpowiedź PiSu, który ustami swych przedstawicieli ironizował, że zmianę o której mówi Witkowski należy zacząć od niego samego. Nie da się ukryć, że korzystanie z retoryki zmiany może być ryzykowne dla włodarza, który przez niemal cztery lata rządził w mieście niepodzielnie. Najwidoczniej jednak Witkowski chciał uniknąć hasła, które przypominałoby PiS-owską dobrą kontynuację z kampanii Andrzeja Kosztowniaka. Tylko czy nie za bardzo zbliżył się do retoryki dobrej zmiany?
