„Jak mówi prezes radomskiego PKS-u Paweł Gutkowski, sprzedanie budynku dworca PKS to także pozbycie się strat w wysokości około 130 tys. zł rocznie, które budynek generuje” - w ten sposób zaczynał się jeden z artykułów na portalu CoZaDzien.pl o sprzedaży budynku radomskiego dworca PKS. Jak czytam ten właśnie fragment, to własnym oczom nie wierzę. 130 tys. zł. straty rocznie i to przez co? Przez posiadanie biurowca w ścisłym centrum miasta, biurowca, przy którym można zaparkować samochód, biurowca przy ważnych pieszych ciągach komunikacyjnych i przy ruchliwej szerokiej ulicy. Do budynku generującego straty można łatwo dojechać również spoza Radomia, gdyż tuż obok niego znajduje się dworzec PKP i „dworzec” PKS, a konkretnie stanowiska, z których odjeżdżają autobusy. Każdy normalny i zdrowo myślący człowiek powiedziałby, że jest to świetna lokalizacja na biznes. Że taki budynek w tym miejscu nie może przynosić strat. A jednak! W Radomiu wszystko się może zdarzyć! Zastanawia tylko, po co w Radomiu planuje się budowę nowych przestrzeni biurowych, skoro tych, które obecnie są, nieudolnie zarządzający nie potrafią skomercjalizować.
Radomski PKS w ramach oszczędności już teraz przeniósł kasy do budynku przy ul. 1905 Roku 47. Z czystej złośliwości zażartuję, że to świetny ruch. Już oczyma wyobraźni widzę podróżnych z walizkami pokonujących dystans od budynku PKS-u do stanowisk, z których odjeżdżają autobusy. Równy kilometr i 800 metrów. Teraz na pewno stanowisko kasowe będzie przynosiło olbrzymie dochody. Mimo, że budynek dworca PKS w Radomiu był dosyć wcześnie zamykany, to jednak w ciągu dnia pasażerowie mogli tam oprócz zakupu biletów skorzystać choćby z informacji czy też toalety. Teraz podróżni już z takich udogodnień nie będą mogli skorzystać. Bo po co? Przecież to tylko generowanie kosztów. Wszyscy chyba pamiętamy scenę z kultowego filmu „Miś”, w której wnuczek, odprowadzając babcię na samolot, czyta „Przepraszamy taras widokowy nieczynny. Najbliższy czynny taras widokowy dla odprowadzających we Wrocławiu”. Bareja wiecznie żywy. Już widzę kartkę przy wejściu na dworzec z napisem „Dworzec autobusowy i toalety nieczynne. Najbliższy czynny dworzec autobusowy z toaletami w Warszawie”. A gdy podróżny będzie chciał skorzystać z toalety na dworcu, to poleci w krzaki. Przecież nikt nie będzie biegał za potrzebą na dworzec PKP. XXI wiek!
Patrząc na chęć sprzedaży budynku dworca przez władze PKP i PKS-u nasuwa się wiele pytań. Dlaczego w tego typu spółkach nie opłaca się tyle rzeczy, z których każda dobrze zarządzająca firma czerpałaby spore dochody? Może problemem nie jest majątek, jakim owe spółki dysponują, tylko brak odpowiedniego zarządcy owego majątku. Jednak to chyba się nie zmieni, dopóki stanowiska prezesów będą obsadzane z wiadomego politycznego klucza. Do tego czasu zyski, które mogłyby wypracowywać państwowe lub też samorządowe, czy też gminne spółki będą trafiały do prywatnych przedsiębiorstw. Choćby do prywatnych przewoźników, którzy skutecznie potrafią zaoferować tańsze przewozy w atrakcyjniejszym czasie na trasach, z których przez złe zarządzanie wycofują się skostniałe państwowe molochy.
Wracając do budynku dworca... Czy ze względu na generowane straty PKP i PKS powinny go sprzedać? Moim zdaniem to nie dworzec jest problemem. To nie budynek powinien zmienić właściciela tylko nieudolnie zarządzane spółki swoich prezesów.
