Ul. Powały, Wólka Klwatecka. Prostopadła do ul. Christiana Andersena, równoległa do ul. Kasztelańskiej .
Jeden z najbardziej znanych polskich rycerzy w czasach średniowiecza. Był stolnikiem krakowskim i podkomorzym sandomierskim. Brał udział w bitwie pod Grunwaldem i bitwie pod Koronowem. Pierwsze historyczne informacje o rodzie Powałów, powiązanych z rodem Ogończyków, i ich majątku w Taczewie (dziś Taczów, gm. Zakrzew) pochodzą z XIV wieku.
Mikołaj Powała urodził się ok. 1380 r. Musiał odznaczać się wybitną wiedzą z zakresu wojskowości, skoro przed bitwą pod Grunwaldem w 1410 r. został powołany do ścisłej rady wojennej. Pod Grunwaldem oczywiście walczył; wiadomo też, że brał udział w bitwie pod Koronowem, w której został ranny. W 1415 Mikołaj Powała podzielił się swoim majątkiem z braćmi, zachowując Taczów, Wolę Taczowską i Klwatkę Szlachecką. W 1426 r. został stolnikiem sandomierskim. Był również dyplomatą, co pozwala sądzić, że był, jak na owe czasy, dobrze wykształcony. Musiał znać łacinę, prawo i dobrze orientował się w polityce polskiej i zagranicznej. W 1436 r. król Władysław III wysłał go z misją dyplomatyczną do Czech. Według legendy odznaczał się niepospolitą siłą. W 1439 Mikołaj Powała został podkomorzym sandomierskim, a w 1444, prawdopodobnie, dowódcą armii księcia mazowieckiego. Ostatnia wzmianka o Powale pochodzi z 1453 r., kiedy to wziął udział w sejmie piotrkowskim. Zmarł prawdopodobnie niedługo potem.
Ul. Dominika Kozłowskiego, osiedle Akademickie. Między ul. Akademicka a ul. Mieczysława Karłowicza.
Założyciel i kierownik orkiestry Związku Zawodowego Kolejarzy. Dominik Michał Kozłowski urodził się 4 kwietnia 1884 r. w Warszawie. Ukończył warszawskie Konserwatorium Muzyczne, a potem dyrygował orkiestrą gimnazjalną w Służewie, orkiestrą włościańską w Miechowie i orkiestrą młodzieżową im. Koziarskiego. Grał także w orkiestrze Opery Warszawskiej i prowadził w stolicy chór Syrena.
W 1906 r. ożenił się z Marcjanną Nałęcz, z którą miał cztery córki: Bogumiłę, zmarłą w wieku 14 lat Marię, Krystynę i Zofię. Trzy lata później przeniósł się wraz z rodziną do Dęblina, bo tam powierzono mu kierownictwo orkiestry kolejowej. Po dwóch latach, w 1911 r., państwo Kozłowscy wraz z dziećmi przyjechali do Radomia. Tu Dominik Kozłowski prowadził orkiestrę kolejową i chór Lutnia, a także uczył muzyki w Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej.
Kiedy wybuchła I wojny światowej, został wraz z kolejarzami ewakuowany do Rosji. Także tu zajmował się muzyką - prowadził polski chór Echo. Współorganizował ochronkę dla bezdomnych dzieci i ambulatorium dla ewakuowanych Polaków.
Po zakończeniu wojny, w 1918 r. Dominik Kozłowski wrócił do Radomia. Znów prowadził chór Lutnia, dyrygował też orkiestrą strażacką. W latach 1920-1922 był kapelmistrzem Pułku Legionów w Radomiu i dyrygował kolejnym chórem Hejnał. Najdłużej, bo aż do przejścia na emeryturę kierował orkiestrą kolejową. Zespół dawał koncerty w muszli w parku im. Tadeusza Kościuszki, uświetniał też wszystkie radomskie uroczystości.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
Dominik Kozłowski zmarł 11 kwietnia 1959 r., po potrąceniu przez samochód. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
![16,5 kg narkotyków znaleziono na jednej z radomskich posesji [wideo]](/img/2024/04/25/_min/271-178631.jpg)
