Prostopadła do ul. 11 Listopada, równoległa do ul. Terenowej
Stefan Witkowski urodził się w 14 maja 1912 roku w Drzewicy, jako syn Ignacego i Antoniny ze Skalskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej podjął naukę w gimnazjum im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu, które ukończył w 1932 roku. Już w czasie nauki w szkole średniej rozpoczął publikowanie prac popularnonaukowych, debiutując ogłoszonym na łamach młodzieżowej gazetki „Nasze Pismo”, artykułem poświęconym polskim badaczom i odkrywcom w Azji.
Od 1932 studiował w Szkole Głównej Handlowej na specjalnym kierunku samorządowym (komunalnym), koncentrując swe zainteresowania na problematyce urbanistyki, planowania przestrzennego i zagadnień regionalnych. SGH ukończył 14 listopada 1937 roku, uzyskując stopień magistra nauk ekonomiczno-handlowych. Działał aktywnie w Akademickim Kole Radomiaków w Warszawie i Stowarzyszeniu Absolwentów Szkół Średnich Radomskich.
Jeszcze w trakcie studiów pracę jako pomocnik sekretarza w Urzędzie Gminy w Grabowcu (powiat hrubieszowski), po kilku miesiącach przeniósł się do Hrubieszowa. Latem 1937 Stefan Witkowski został ekonomistą w Biurze Regionalnego Planu Zabudowy Wołynia z siedzibą w Łucku. W ciągu następnych kilkunastu miesięcy opracował samodzielnie lub we współpracy z innymi osobami, plany zagospodarowania przestrzennego Dubna, Krzemieńca, Ołyki, Rożyszcza i innych ośrodków miejskich regionu. Zwieńczeniem tych prac było opublikowanie przez Witkowskiego unikalnej w ówczesnych warunkach książki „Wołyń w liczbach” (Łuck 1939). Na przełomie 1938 i 1939 roku Stefan Witkowski został kierownikiem pracowni w Biurze Planu Regionalnego Centralnego Okręgu Przemysłowego w Sandomierzu. Pracował tam zaledwie kilka miesięcy.
Nie chcąc podejmować pracy w okupacyjnej administracji, zdecydował się na powrót w rodzinne strony i założył w Radomiu prywatne przedsiębiorstwo handlu materiałami budowlanymi, które prowadził przez kilka następnych lat. To tutaj, w 1942 roku, ożenił się z Hanną Jasińską, urodzoną w Warszawie 19 grudnia 1915 roku jako córka Aleksandra i Heleny z Bilińskich.
W drugiej połowie 1944 Witkowski roku podjął współpracę z prof. Tadeuszem Kotarbińskim i innymi uczonymi, którzy trafili do Radomia po upadku powstania Warszawskiego. Często udostępniał swoje mieszkanie na potrzeby organizowanych przez nich wykładów i kursów, w których uczestniczył też jako słuchacz. Działalność ta stworzyła fundament do powołania w Radomiu w 1945 roku Instytutu Naukowo-Społecznego, w ramach którego Witkowski objął funkcję kierownika kursów dla pracowników administracji terenowej.
Po zlikwidowaniu swojej firmy Stefan Witkowski był kierownikiem technicznym Fabryki Farb i Lakierów „Stavelit”, udziałowcem spółki prowadzącej w Radomiu Dom Techniczno-Budowlany; pracował w kieleckim oddziale Przedsiębiorstwa Projektowania Budownictwa Miejskiego „Miastoprojekt Północ-Wschód”, gdzie stał się autorem lub współautorem projektów zabudowy przestrzennej ośrodków miejskich regionu, m.in. Ostrowca Świętokrzyskiego, Końskich, Kozienic, Radomia. Był też „głównym projektantem urbanistycznego planu ogólnego Radomia” w pracowni urbanistycznej Wojewódzkiego Zarządu Architektoniczno-Budowlanego przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach.
W 1964 roku Wydział Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego przyznał mu stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie geografii przyrodniczej.
W 1970 roku Witkowski otrzymał na Uniwersytecie Łódzkim stopień doktora habilitowanego i został zatrudniony na stanowisku docenta w Kielecko-Radomskiej Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu, pełniąc tutaj przez wiele lat funkcję kierownika wydziału planowania i programowania oraz zasiadając w senacie uczelni oraz licznych komisjach rektorskich. Bardzo dużo publikował.
Stefan Witkowski był też znany w Radomiu i poza nim z bardzo aktywnej pracy społecznej. W 1945 roku wraz z grupą artystów plastyków powołał do życia Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, którego przez 16 lat był prezesem. Za działalność na tym polu otrzymał członkostwo honorowe Związku Polskich Artystów Plastyków i odznakę Zasłużonego Działacza Kultury. W 1963 roku stał się też jednym z założycieli Radomskiego Towarzystwa Naukowego, pełniąc przez osiem lat funkcję prezesa.
Stefan Witkowski zmarł nagle 31 maja 1981 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
