Między ul. Gołębiowską a Ignacego Paderewskiego, prostopadła do ul. Stanisława Zbrowskiego
Dowódca partyzancki Armii Krajowej w Górach Świętokrzyskich i na Nowogródczyźnie, komendant Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Okręgu V Radomsko-Kieleckiego AK.
Jan Piwnik urodził w 31 sierpnia 1912 roku w Janowicach niedaleko Opatowa w rodzinie chłopskiej. W Janowicach chodził do szkoły powszechnej; potem uczęszczał do Gimnazjum im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie w 1932 zdał maturę. Po maturze wstąpił do Szkoły Podchorążych Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Ukończył ją po roku, a rok później uzyskał stopień podporucznika rezerwy. W latach 1935-1939 był funkcjonariuszem policji. Skończył Szkołę Oficerów Policji Państwowej w Mostach Wielkich.
W kampanii wrześniowej 1939 Jan Piwnik uczestniczył jako dowódca kompanii w zmotoryzowanym batalionie polowym policji. Internowany na Węgrzech, zdołał uciec i dotrzeć do Francji. Tam służył w 4 Pułku Artylerii Ciężkiej. Po klęsce Francji na czele oddziału skupiającego rozbitków z różnych polskich jednostek na jednym z ostatnich statków przedostał się do Wielkiej Brytanii. Już w styczniu 1941 brał udział w kursie walki konspiracyjnej w Briggens pod Londynem i kursie spadochronowym w Ringway koło Manchesteru. Został też na krótko instruktorem w ośrodku wstępnego szkolenia spadochronowego zwanego „małpim gajem” w Largo House. Po ukończeniu kolejnych pięciu kursów zyskał status kandydata na cichociemnego.10 października 1941 złożył przysięgę obowiązującą w ZWZ-AK. Nocą z 7 na 8 listopada został zrzucony do Polski w ramach pierwszego lotu o kryptonimie „Ruction”. Zrzut przyjęła placówka odbiorcza „Ugór” położona pod Łyszkowicami koło wsi Czatolin, 20 km od Skierniewic. Wśród członków obsługi placówki znajdowała się Emilia Malessa ps. „Marcysia”, która jesienią 1943 roku została żoną Jana Piwnika.
Początkowo Piwnik otrzymał przydział do V Oddziału Komendy Głównej AK, zajmującego się zrzutami lotniczymi. Od maja 1942 wchodził w skład „Wachlarza” - elitarnej organizacji ZWZ-AK działającej głównie na terenach położonych poza wschodnią granicą Rzeczypospolitej, która zajmowała się wywiadem i dywersją. W czerwcu objął w niej dowództwo II odcinka w Równem.
Aresztowany przez Niemców w Zwiahlu, zdołał uciec z więzienia i przedostać się do Warszawy. 18 stycznia 1943 roku wsławił się brawurową akcją rozbicia więzienia w Pińsku, skąd uwolnił m.in. cichociemnego - Alfreda Paczkowskiego „Wanię”.
Od czerwca 1943 Jan Piwnik pełnił funkcję szefa Kedywu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK, gdzie został dowódcą Zgrupowań Partyzanckich, które przybrały jego pseudonim - „Ponury”. To właśnie Piwnik założył partyzanckie obozowisko na Wykusie w Górach Świętokrzyskich. Dowodzone przez niego zgrupowanie było wówczas największą zwartą jednostką Armii Krajowej – liczyło ok. stu ludzi. Po zaledwie kilku miesiącach działalności partyzanckiej „Ponurego” dowódca Okręgu złożył wniosek o dyscyplinarne zdjęcia go z kierowania ZG, z powodu narażania ludności cywilnej na represje niemieckie po brawurowych, a – zdaniem szefostwa Okręgu – niepotrzebnych akcjach, m.in. po pierwszej pacyfikacji Michniowa. Sprawa przeniosła się ostatecznie na szczebel Komendy Głównej AK, która ostatecznie w grudniu podjęła decyzję pozbawienia go dowództwa.
W lutym 1944 „Ponury” został przeniesiony na obszar Nowogródzkiego Okręgu AK, gdzie w maju powierzono mu dowództwo VII batalionu 77 pułku piechoty AK. Poległ 16 czerwca 1944 roku pod Jewłaszami nad Niemnem w ataku na niemieckie bunkry. Został pochowany na wiejskim cmentarzu we wsi Wawiórka.
Mogiłą Jana Piwnika opiekowała się miejscowa ludność polska, a jego żołnierze przez dziesięciolecia zabiegali o sprowadzenie jego prochów z Białorusi do kraju. Udało się to dopiero w 1987 roku. Prochy „Ponurego” ekshumowano, a uroczystości pogrzebowe odbyły się między 10 a 12 czerwca 1988. Urnę z prochami najsłynniejszego polskiego partyzanta umieszczono w murach klasztory cystersów w Wąchocku.
11 października 1990 roku, Rada Miejska Radomia, zmieniła nazwę osiedla XXXV-lecia PRL na Gołębiów, a także wymieniła kilku patronów ulic na tym osiedlu. Mjr Jan Piwnik „Ponury zastąpił Władysława Westwalewicza, jednego ze swoich żołnierzy z Pińska.