Między ul. Mostową a Kończycką, równoległa do ul. Kieleckiej
Feliks Gawdzicki, znany też jako Feliks Gaudzicki, swoje teksty sygnował inicjałami F.G. albo pseudonimem „Obywatel powiatu radomskiego”. Poeta, dramatopisarz i publicysta epoki oświecenia, a ponadto powstaniec kościuszkowski, polityk i wolnomularz - Jutrzenka Wschodząca na Wschodzie Radomia.
Dokładna data urodzin Feliksa nie jest znana – było to ok. 1755 roku. Przyszedł na świat w Warszawie, w rodzinie warszawskiego kuchmistrza wojewody ruskiego Augusta Czartoryskiego. Był bratem Franciszki, późniejszej żony Pawła Barssa (Barszcza), zamożnego mieszczanina warszawskiego, Marii, późniejszej żony pułkownika wojsk litewskich Mikołaja Radziwiłła, starosty radoszkowskiego, hrabiego na Szydłowcu i Józefa, kanonika, przez 13 lat proboszcza szydłowieckiej fary.
Wychowywał się Feliks w pałacu Czartoryskiego na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. O jego edukacji też nie wiemy za wiele – prawdopodobnie nauki pobierał w pałacu; tu zetknął się również z kręgiem artystów i uczonych dworskich. Zadebiutował w 1774 roku – na łamach tygodnika „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne z Sławnych Ludzi Wieku Tego Autorów Zebrane”, pierwszego polskiego czasopisma literackiego. „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne” zamieszczały wiersze Feliksa Gawdzickiego regularnie w 1774-1776.
W 1776 wstąpił do reorganizującego się wojska polsko-litewskiego; zaciągnął się do regimentu Gwardii Konnej Litewskiej jako chorąży. Prawdopodobnie po odbyciu służby wojskowej wstąpił do masonerii. Brał też czynny udział w oświeceniowych ruchach republikańskich. Już od początku swojej działalności politycznej związał się ze środowiskiem przygotowującym powstanie kościuszkowskie. Został kurierem - był łącznikiem Drezna z warszawską dywizją gen. Józefa Wodzickiego.
W roku 1787 kupił majątek Dobrut pod Szydłowcem i tam osiadł. W tym samym roku podróżującemu przez Radom do Kaniowa Stanisławowi II Augustowi ofiarował w imieniu obywatelstwa powiatu radomskiego swoje wiersze - „Najjaśniejszemu Stanisławowi Augustowi, Królowi Polskiemu, W. Ks. Lit. etc. etc., panu swojemu miłościwemu od obywatelstwa powiatu radomskiego wiersz ofiarowany w Radomiu r. 1787”. Kolejny jego utwór z tego okresu to wiersz „Do J. Oświeconego Kscia Jmci Mikołaja Radziwiłła, starosty radoszkowskiego, ord. Ś. Huberta kawalera, dnia 7 miesiąca grudnia 1788 r.”.
Na czas obrad Sejmu Czteroletniego wyjechał do Warszawy – tu pilnie obserwował sytuację polityczną, uczestniczył w sejmowej dyskusji publicystycznej. I, oczywiście, pisał, np. „Do JWImci Księdza Hugona Sztumberg Kołłątaja, podkanclerzego koronnego, orderów polskich kawalera, dnia 1 kwietnia 1792 r.” Jego sztuka „Tryumwirat. Komedia z Woltera wytłumaczona przez...” miała być wystawiona w Warszawie 17 grudnia 1792; zakazana przez cenzurę została już w styczniu 1793. O tym, że jego twórczość była ceniona, może świadczyć to, że 29 lipca 1792 roku król Stanisław August Poniatowski obdarował go 20 dukatami.
14 kwietnia 1794 znalazł się Feliks Gawdzicki kręgu powstańców kościuszkowskich; dowodził Milicją Sandomierską jako pułkownik,trafił tym samym na listę podejrzanych gen. Otto Igelströma, naczelnego wodza armii rosyjskiej, stacjonującej w Polsce. W przededniu wybuchu insurekcji po Warszawie krążyła odezwa „Składnia o despotycznych czynnościach Igielströma w Polszcze z pobudką do wojny przez F. G. po prostu zebrana”. 15 kwietnia Gawdzicki podjął się organizacji Radomskiego Korpusu Ochotników. Dzięki temu dostrzeżono go w centralnej administracji powstańczej - 23 sierpnia 1794 został członkiem Sądu Kryminalnego Wojskowego.
Po upadku insurekcji i klęsce państwa polskiego w 1795 roku próbował udać się na emigrację do Saksonii. Nie udało się, więc został w kraju, w majątku Dobrut, aktywnie działając jako wolnomularz. Był kawalerem różanego krzyża (VII stopnia) i członek kapitularnej loży Rycerze Gwiazdy (w Warszawie) z loży Jutrzenka Wschodząca na Wschodzie Radomia.
Pisał do późnej starości. Swoje wiersze publikował w „Pamiętniku Warszawskim”, „Tygodniku Polskim”, „Wandzie” czy „Rozmaitościach”, dodatku do „Gazety Warszawskiej”. Autor, wydanego w Krakowie, zbioru „Bajeczki” i przekładów, m.in. Racine'a. Najbardziej znane są „Pieśni wolnomularskie” (około 1820). Zdaniem literaturoznawców był również autorem anonimowych pism jakobińskich i niektórych pamfletów politycznych z okresu Sejmu Czteroletniego, przypisywanych tradycyjnie Franciszkowi Zabłockiemu. Z kolei „Rękopis Biblioteki Kórnickiej” jako utwory Gawdzickiego zapisuje trzy anakreontyki, uchodzące tradycyjnie za utwory Stanisława Trembeckiego.
Feliks Gawdzicki zmarł w Dobrucie 7 marca 1836. Pochowany został w Kowali.
