Swój pobyt w Polsce Georghe rozpoczął w Warszawie. Następnie mieszkał i trenował w klubie Korona Góra Kalwaria.
- Gdy przeprowadzałem się do Radomia, kolega powiedział mi, że jest tu bardzo dużo rasistów. Szczerze mówiąc bardzo się zdziwiłem. Nie sądziłem, że w dzisiejszych czasach jeszcze znajdą się tacy niecywilizowani ludzie. Nie spotkałem takich we Francji, Warszawie czy też innych miastach, w których mieszkałem. Szczęśliwie i tutaj takich nie spotkałem. Kolorem swojej skóry budzę wyłącznie duże zainteresowanie. Gdy przyjechałem do Radomia, chyba byłem jednym z pierwszych czarnoskórych mężczyzn. Budziłem prawdziwą sensację swoim wyglądem. Teraz ludzie się przyzwyczaili, choć do tej pory zatrzymują się mijając mnie i robią wielkie oczy – mówi Georghe.
Do Radomia sprowadziła go miłość do gry w piłkę nożną. – To tej dyscyplinie podporządkowałem całe moje życie. Uwielbiam ten sport, od kiedy pamiętam kopałem piłkę. Gdy mój tata zauważył, że mam do tego talent, zaczął kupować mi buty, stroje, piłki i tak rozpocząłem przygodę - opowiada. - Po zakończeniu szkoły średniej zacząłem studia, ale zrezygnowałem po półtora roku. Cała moja rodzina jest wykształcona, wszyscy mają tytuły naukowe, ja zdecydowałem nie marnować czasu na coś, co mnie nie interesuje, chciałem rozwijać się w inną stronę. Takim sposobem po długiej drodze i wędrówce po paru innych krajach, trafiłem do Broni. Cieszę się, że teraz jestem tutaj, ta drużyna ma świetnych kibiców, ogólnie w Radomiu są świetni kibice. Uwielbiam to uczucie, kiedy strzelam gola i słyszę te okrzyki. Mam wtedy ochotę podejść do nich zacząć krzyczeń i dopingować razem z nimi - to świetna dawka energii. Śmieszne jest to, że mieszkam na tzw. terenie Radomiaka. Pomimo że nie brakuje tam wiernych kibiców tej drużyny, wszyscy mnie znają, lubią, witają się ze mną, wypytują jak poszedł mecz czy trening.
Jak każdemu z obcokrajowców przebywających w Polsce, największą trudność sprawia język polski. Choć Georghe mówi biegle w języku francuskim i angielskim, polski jest nadal problemem. – Rozumiem bardzo dużo, gorzej z mówieniem. Na treningach trener stara się mówić po angielsku, jeśli czegoś nie rozumiem, tłumaczą mi koledzy z drużyny. Oczywiście w trakcie meczów trener krzyczy po polsku ale nawet jeśli nie rozumiem jego słów, rozumiem jego intencje. Kto był kiedykolwiek na meczu, wie o czym mówię – mówi ze śmiechem.
Georghe pochodzi z dużej, chrześcijańskiej rodziny. – Ciężko mi było wyjechać i opuścić rodziców i rodzeństwo. Teraz po upływie ponad dwóch lat w Polsce za niczym tak bardzo nie tęsknię, planuję po raz pierwszy ich odwiedzić na święta.
Zapytany o to, co sądzi o naszym mieście po upływie czasu stwierdził: – Jest to ładne miasto w porównaniu do stolicy, którą zwiedziłem. Radom jest bardzo spokojnym miastem. Jak wszędzie są i tutaj zakłamani ludzie. Lecz takich spotkałem we wszystkich państwach czy miastach, w jakich przebywałem. Jedno mogę powiedzieć na pewno - mam tutaj więcej przyjaciół i znajomych, niż w moim rodzinnym mieście.
