Wiadomo już,że niektóre niedociągnięcia nie wynikają ze złej woli ucznia, ale są po prostu konsekwencją zaburzeń powszechnie zwanych dysleksją. Są to zaburzenia objawiające się trudnością w nauce czytania i pisania. Problemy te dotykają dzieci, które rozwijają się prawidłowo, nie mają żadnych schorzeń neurologicznych, ich poziom intelektualny w porównaniu z rówieśnikami jest prawidłowy, nie mają żadnych poważnych schorzeń wzroku, ani słuchu.
Dla konkretnego określenia rodzaju trudności występujących u danych dzieci, badacze dysleksji stworzyli kilka terminów, współgrających z pierwotnym pojęciem. Są to: dysgrafia (niski poziom graficzny pisma), dysortografia (specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni, w tym błędy ortograficzne) i dysleksja (specyficzne trudności w czytaniu). Zdarza się, że zaburzenia występują oddzielnie, jednak są to rzadkie przypadki. Najczęściej wszystkie trzy rodzaje dysleksji rozwojowej pojawiają się jednocześnie.
Dysleksja jest chorobą nieuleczalną istnieją jednak metody, dzięki którym jej skutki będą mniej odczuwalne w dorosłym życiu. Podstawą w walce z tymi zaburzeniami jest wczesna diagnoza. Na szczęście, dzięki coraz większej wiedzy dotyczącej tego tematu, niektórzy nauczyciele już w przedszkolu potrafią rozpoznać jej objawy i w odpowiedni sposób pokierować rozwojem dyslektyka. Również świadomy rodzic, pracując z dzieckiem w domu, spostrzeże problem oburęczności u swego dziecka, czy też niemożność składania zdań prostych i wypowiadania się nimi w odpowiednim do tego schematu wieku. Najczęściej kłopoty z czytaniem
i pisaniem dostrzega się w szkole, w klasach początkowych. Jakie objawy powinny zaniepokoić opiekuna dziecka, które cechują tzw. ryzyko dysleksji? – opóźniony rozwój mowy, mała sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi, rysowania i pisania (brzydkie pismo), wadliwa wymowa, błędy gramatyczne itp.
Dla dzieci, u których podejrzewa się dysleksję lub jest ona zdiagnozowana, zalecana się szeroko pojętą terapię pedagogiczną. Jednym z nich są zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, podczas których stymuluje się funkcje poznawcze, które u osób dyslektycznych są zaburzone.
Każdy człowiek wie, jak ważna jest umiejętność płynnego czytania i pisania. Zdobywa się ją, poczynając od nauki w przedszkolu i doskonali przez wszystkie etapy edukacji szkolnej. Korzysta się z niej przez cały czas, przez całe życie. Ważne, by rozumieć to, co się czyta i pisze. Jednak są osoby, które mają z tym problem, nie powinny się załamywać, tylko walczyć z własnymi słabościami. Przede wszystkim należy pamiętać, że ich przypadłość nie zamyka im żadnych drzwi w dorosłym życiu, bowiem takie znakomitości jak: Einstein, Churchill czy król Norwegii, Olaf również byli dyslektykami.
