Ulica Witolda Dąbkowskiego
Rajec Szlachecki
Prostopadła do ul. Północnej, równoległa do ul. Teresy Grodzińskiej
Witold Dąbkowski urodził się 20 grudnia 1908 roku w Jankowicach, w powiecie radomskim, w rodzinie Adama i Stefanii z Rodziewiczów, właścicieli Mazowszan. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej w Radomiu, zdecydował się na studia rolnicze w Cieszynie – w Wyższej szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Ukończył je w końcu lat dwudziestych, uzyskując tytuł inżyniera agronoma.
Po wojnie przez wiele lat pracował w Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Radomiu. Pracę zawodową łączył z działalnością społeczną w różnych radomskich organizacjach. Zainteresowany żywo poznaniem i ochrona przyrody oraz zabezpieczaniem dóbr kultury materialnej przyczynił się w znacznym stopniu do reaktywowania, w 1952 roku, radomskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Przez kilka lat (do 1955 roku) pełnił w nim funkcję wiceprezesa, a potem prezesa (1962-65). W 1961 roku, kiedy przy PTTK powstał Klub Miłośników Radomia i Ziemi Radomskiej, Witold Dąbkowski wspólnie z jego prezesem – mjr. Michałem „Brzęk” Osińskim i innymi społecznikami z różnych profesji zajmował się organizacją badań nad przeszłością i teraźniejszością naszego miasta i regionu. Jego zainteresowania i pasje społecznikowskie zawiodły go do Radomskiego Towarzystwa Naukowego. Brał udział w ważnych dla miasta wydarzeniach i przedsięwzięciach, o których pisał potem w pracach popularno-naukowych. Uczestniczył m.in. w badaniach archeologicznych grodziska na Piotrówce oraz w rekonstrukcji fragmentów średniowiecznych murów miejskich przy ul. Wałowej.
Prawdopodobnie pod wpływem Walerego Przyborowskiego, Witold Dąbkowski zainteresował się dziejami powstań narodowych. Badanie tej tematyki stało się pasją jego życia. W pracy badawczej zajmował się głównie przebiegiem powstania listopadowego i styczniowego w regionie radomskim oraz losami ich dowódców. Bliskie jego zainteresowaniom naukowym były również narodziny II Rzeczypospolitej.
Inżynier Witold Dąbkowski pisał i publikował artykuły i opracowania od 1963 roku. Ten jego dorobek cieszył się i cieszy nadal dużym zainteresowaniem, ale i uznaniem naukowców. Wśród publikacji dotyczących powstania styczniowego na szczególną uwagę zasługuje opis przebiegu wydarzeń z lat 1863-64 w Puszczy Kozienickiej. Znakomity historyk prof. Stefan Kieniewicz, autor monumentalnej monografii powstania, w przedmowie do tej książki podkreśla wiele zalet pracy inż. Dąbkowskiego, m.in. tezę autora o wzajemnym oddziaływaniu wojennym Dionizego Czachowskiego na ludność puszczy i ludności puszczy na woda powstania. Druga cenioną pozycją w dorobku Witolda Dąbkowskiego jest opracowanie przygotowane na zaproszenie prof. Władysława Zajewskiego, poświęcone omówieniu końcowego etapu powstania listopadowego. Znalazło się ono w ogólnopolskim wydawnictwie poświęconym 150. rocznicy wybuchu powstania, obok artykułów profesorów z wielu uniwersytetów.
Witold Dąbkowski uczestniczył w wielu sesjach naukowych, m.in. w konferencji w Kielcach, poświęconej 100-leciu wybuchu powstania styczniowego. Wszystkie jego wystąpienia publiczne, popularyzujące dzieje regionu zawsze cieszyły się dużym uznaniem – nie tylko wśród dorosłych, ale i wśród młodzieży, był bowiem inż. Dąbkowski wspaniałym gawędziarzem.
Jego dorobek naukowo-badawczy przyniósł mu w 1983 roku nagrodę zespołową I stopnia im. Jana Kochanowskiego. Był także honorowym członkiem RTN; otrzymał też najwyższe odznaczenie towarzystwa – medal Bene Meriti. Zapalony i zasłużony turysta otrzymał Złotą Odznakę Turystyczną.
Zmarł 14 lutego 2003 roku, a pochowany został na cmentarzu przy ul. Limanowskiego.
Rada Miejska Radomia imieniem Witolda Dąbkowskiego nazwała ulicę w Rajcu Szlacheckim 7 lipca 2008 roku.
nika
Korzystałam z artykułu Heleny Kisiel „Inżynier Witold Dąbkowski 1908-2003”, który został zamieszczony w nr 2 „Bibliotekarza Radomskiego” z 2003 roku.